Үлгэр ингэж төгсдөг

Алтан шаргал намраар 

Аальхан хонгор зангаар 

Сурагчийн ширээн дээр 

Сургуулийн буланд 

Сэм сэмхэн харц тулгарч 

Сэхүүн занд үг ч солилгүй 

Чамайг гэсэн олны дунд 

Чамайг гэх бас нэгэн байя гэж бодоогүй юмаа

Гэхдээ л 

Учрал заяаж хамт амьдарч 

Ухаан заяаж хамт жаргаж 

Ухаан заяаж хамт ч бас зовсон 

Уртаа холын бодол минь тэнэг байж 

Ухаан бас дутсан хүйтэн намраар 

Сүүлчийн үнсэлтээ ч хэлэлгүй

Өнөөдрийг хүртэл явсан болохоор 

Өр сэтгэлдээ дараатай л явсан юм байна.

Баяртай

Чамайг авсан арван долоон насаа

Чамд л тээглэсэн хурын үүлийг

Чамайг гэсэн гэнэн тэнэг, нандин хонгор бүхнээ 

Үүрд энд нь орхиё.