Би удахгүй буцна

Бүлээн амьсгалаа хураагаад
Бүрэг дуугүй зангаараа
Бүхнээс чимээгүйхэн холдож
Би удахгүй буцна

Алдар нэрийн төлөө биш
Алт мөнгөний төлөө биш
Аав ээжийнхээ тал нь
Атгахан зүрхэнийхээ цус нь явах гэж

Гучхан насандаа Есенин
Шүлгээ тэрлээд хэвтсэн шиг
Гуравхан жилийн дараа би
Шилээ харуулаад буцна

Үдэх ёслолд оролцох
Цөөн хэдэн хүнтэй ч
Үнэн сэтгэлээсээ гашуудах
Чин сэтгэлийг нь хараад

Хорвоод үнэ цэнэтэй амьдарсанаа
Хормын төдийд мэдрээд
Сэтгэл амар буцахдаа
Биеээ зовоосон ч яахав

Чойном, Нямсүрэнтэй уулзах гэж
Яаран яаран би буцна
Хөрстөд хоргодох зүйл минь
Хүүхдүүд минь л байх болно

Омар хаяамын мөрүүд шиг
Чандар шарилаар минь хэн нэгэн
Шавар хөшөө зуурч
Хорвоод би дахин мэндлэнэ.

Өнгө төдий шалчиганах
Өөдгүй хэдэн сүгнүүдтэй зууралдахгүй
Албан тушаал горьдсон биш
Алт мөнгө ч хураах биш

Бусдын төлөө явсаар өөрөө хохирох ёсон бий ч
Энэ биеэ бодож амиа хоохойлж суухгүй
Эх орондоо хүү болж мэндэлсэнийх
Үүргээ биелүүлээд буцна

Элсэнд асгасан ус шиг хоосон ууршиж буцахгүй
Энгүй том далайд ч дусал ус болж нэмэрлэхгүй
Энгүүн нэг уулын горхи нь болж би дахин мэндлэнэ
Би удахгүй буцна

УБ хот 2014 он

Үлгэр

Жаалхүү зүүдэндээ
Цаасан морь үзэж гэнэ
Өглөө сэрээд харвал
Өнөөх морь нь алга гэнэ
Дараа шөнө нь бас л
Догшин морь зүүдэлж гэнэ
Хур дэлнээс нь атгаад
Хулжиж одоо чадахгүй гэж
Хашгирч хөвүүнийг сэрэхэд
Хар үүрээр байж гэнэ
Бяцхан нударга нь атгаастай ч
Догшин морь нь алга гэнэ
Зуун удаа бодоод
Зүүд байсныг ухаарч гэнэ
Ахиад тэр хэзээ ч
Албин зүүд үзээгүй гэнэ
Жаалхүү эр болж
Залуу охинд дурлаж гэнэ
Чи минь зүүд үү, үнэн үү? гэж
Чин сэтгэлээсээ асууж гэнэ
Эр хүн өтөлж
Эргээд нэг бодож гэнэ
Юу ч байсан ялгаагүй
Юм бүхэн зүүд байж
Цаасан морь зүүдэлж явлаа
Догшин морь ч зүүдэлж явлаа
Эргэж тойрч явдаг
Эрлэг өвгөнийд зочилж гэнэ
Зүүд биздээ энэ чинь? гэж
Зүрхнээсээ тэр асууж гэнэ
Хэзээ тэр сэрснийг
Хэн одоо мэдэх билээ?

Антонио Мачадогийн шүлэг.
Аймаар таалагдав

Залуу нас дууслаа даа

Хүн болж томоожих юмсан

Хүслийнхээ үзүүрт хүрэх юмсан

Гунигаар биш баясгалангаар

Мөрөөдлөөр биш зорилгоор

Зүүдээр биш ухамсараар

Зөрүүдээр биш ухаалгаар

Залуу насны хаалгыг

Чангаар тогшиж орсон шигээ

Идэр насны өрөөрүү

Агсам тавьж ормоор байна,

Залуу нас чи жаахан л хүлээчих

Яруу найрагчид чамайг зогсоож үзэхсэн гэж

Залуу насныхаа аагаар

Ус тэвэрч насаа ч үйж байсан

Залуу найрагчид бас

Бүсгүй хүний төлөө

Зарим найрагчид бас

Хундага дарсны төлөө

Залуу насаа үрж

Бадаг шүлгээ зориулж

Зарим найрагч бүр

Амь насаа зольсон нь

Залуу нас чамайг

Үүрд өөртөө үлдээх гэж

Зарим насыг үл тоосондоо

Үгээ хэлсэн нь тэр

Үнэхээр л шувууны сүүдэр шиг ажээ чи

Үзээд л өнгөрөх амьдралын

Зуурдхан гялбаа нь

Зузаан дурсамж нь чи л байж

Насны тоогоор залуу хөгшинг

Хэмжиж үзээд халаглах гэсэнгүй

Ухааны зузаанаар чамайг

Өөртөө л уг нь наах гэж

Ойртох тусам холддог

Ухааны мянган цараа шиг

Омголон загнах тусмаа

Уярч сөгддөг орчлонг

Өөртөө л үлдээх гэж би

Өнө удаан бичээгүй

Утга дүүрэн хэдхэн мөрөө

Учирлан байж бичив

Омголон зөрүүд явсан бол

Өршөөнө буй заа

Олонтойгоо явсан өдрүүдийг минь

Өглөг мэт авна бизээ

Чамаас би насаа харамласангүй

Чамаас би дурсамжаа харамласангүй

Чамаас би найргаа ч харамласангүй

Чамаас би ухаанаа л харамланам