Би алхах дуртай

Би алхах дуртай бүр хэтэрхий их алхдаг байж магадгүй л дээ. Гэхдээ алхахаар амьдралтай илүү ойр байдаг юмшиг санагддаг. Байгаль дэлхийтэйгээ, Улаанбаатартайгаа, хотын хүмүүстэй, тэдний инээмсэглээд зөрөх агшинтай, ганган машинуудтай, ууртай жолоочтой, хөөрхөн бүсгүйтэй, хип хоп бацаантай, гуниг тээн унах тэр олон навчистай, гутрал тайлах шиврээ бороотой бүгдэдтэй нь цуг байдаг болохоор л тэр. Тэр бүгдээс амьдралын үнэнийг, утга учрыг, сайхныг нь, гайхалтай ганцхан агшиныг нь бусдаас түрүүлж хүртэхийг, мэдэхийг, ухаарахыг, алдахыг хүссэндээ би алхдаг.Өнөө өглөө бороод ороод уйтгар дүүрэн нойрмогхон сэрсэнч миний амьдралын мартагдашгүй өдрүүдийн минь нэг байна байхаа. Өглөө ажилруугаа алхах замдаа навчинд зориулж ганцхан мөр шүлэг бичсэн.
"Бороо ороод навч хүртэл өнгө засчээ"
Үүнээс цааш үргэлжлүүлэх чадал хүрсэнгүй. Амьдралын жирийн нэг өдөр хүртэл намайг шаг мад гээд л пионер маданд унагачих юмдаа.